....از زمانی که بهوش آمده ‏بود، يک سر به خدا و به پير و پيغمبر بد و بيراه می‏ گفت. البته پزشک اش گفته بود که ضربه ی مغزی هزار و يک عارضه ی جانبی دارد، از افسردگی گرفته تا غش و ضعف و خواب و بی ‏خوابی. گفته بود که تازه از اغما که بيرون بيايد، ميزان ناکارگی ‏اش آشکار می‏ شود. همه اين ‏ها را گفته بود، اما نگفته بود که بيمار پس از بهوش آمدن، به خدا و پيغمبر بند می ‏کند و حسابی ضد انقلاب می ‏شود!

بی‏ بی سخت نگران جان پسرش بود و هنگامی که از درگاه خدا و انبیا و اولیا نااميد شده ‏بود، دست بدامن آقای مرآتی، آموزگار دبستان روستا شده ‏بود. آقای مرآتی در کمک به مردم روستا زبانزدِ خاص و عام بود و با آن که به بی بی گفته بود که چيزی درباره علم پزشکی نمی ‏داند، اما بی‏ بی از او خواسته بود که هر جوری شده يکبار همه کتاب‏ های عالم را ورق بزند و ببيند که چه بلايی سر پسرش آمده است.

آقای مرآتی اول از اين خواهشِ بی ‏بی خنده ‏اش گرفته بود، اما بعد ناگهان فکرِ بکری به ذهن اش رسیده بود و با خودش گفته بود که خب، حالا که می گویند هوشِ مصنوعی برای هر پرسشی جواب دارد، بد نیست امشب با فیلتر شکن سری به سایت گوگول فارسی بزنم و از هوش مصنوعی درباره ی این مرض کمک بگیرم. آخه آقای مرآتی کامپیوتر باز هم بود و شبها تا نيمه، مثل سگِ پاسوخته – البته از نوع مجازی‏ اش – از اين سایت به آن سایت می ‏رفت و در این وبگردی اش، روی یا توی گوگل و فیسبوک بیشتر می ماند و هرشب چیزهای تازه ای یاد می گرفت. برای همین او فیسبوک را "فیض بوک" می خواند، چرا که از آن فیض می برد و گاه لینکی را بقول امروزی ها در کامپیوترش "سیو" می کرد و یا برای دوستانش می فرستاد.

حالا بی ‏بی آمده بود که جوابِ سئوال اش را از آقای مرآتی بگيرد. آقای مرآتی هم خيلی جدی گفت که؛ بی ‏بی، من چندين بار اين رفتار پسرت را در گوگول سرچ کردم و از "ای آی" هم پرسیدم. بی بی گفت، آقای مرآتی، شما میدونی که من سوات ندارم و چیزی از این که حرفایی که می زنی، سر در نمی یارم. بزبون خودمونی بگو بچه ی من چش شده؟

آقای مرآتی گفت، واللا، براساس اون چیزی که من دستگيرم شد، به کسی که به خدا و پيغمبر بد و بيراه میگه، "سکولار" می‏ گويند. پسرت انگار اين مرض را گرفته. بیماری خطرناکی هم نيست، از قضا مُد روز هم هست. برو خدا را شکر کن.