شکل
گیریِ کانونی – پیرامونی ِ کشورهای جهان، روانشناسیِ تازه ای پدید آورده است که
اساس بسیاری از ناهماهنگی ها، ناهمایندی ها و ناموزونی های روانی، فرهنگی و مدنی
ست. این چگونگی در هرکشورِ پیرامونی، مردم را به دوگروه بخش بندی کرده است؛ یکی
گروهی که خود را پاسدارانِ سُنت های بومی می دانند و دیگر آنان که خواستار
بازکردنِ درهای کشور بروی ارزش ها، راه ها، روش ها، هنجارها و آیندهای مدرنِ غربی
هستند. تاریخ همه ی کشورهای جهان، بویژه کشورهای پیرامونی در دوسده ی گذشته،
تاریخِ ستیز میان سنت گرایان و نوخواهان بوده است. این ستیز درکشورهای غربی، در
پرتوِ آزادی و آرامش نسبی، با گفتگو بسودِ نوگرایان پایان یافته است. اکنون دیگرنه
تنها هیچ کشیشی در اروپا، در آروزی برپا کردنِ حکومت عیسوی نیست بلکه خود را نیز
گنجِ دانش و آموزگارِ اخلاق جامعه نمی داند. اکنون دیگرهیچ اروپایی برای پیش گیری
از رویدادهای هاخوشایند ناگهانی، در پی نذر، دعا، جادو وجنبل نیست. اکنون بیمه،
جای توکل بخدا را گرفته است و برنامه ریزی، جایگزینِ "امید به خدا" شده
است. این همه از آنروست که فرآیندِ شکل گیریِ هویتِ ملی در کشورهای دموکراتیکِ
غربی مانندِ پروژه ای روشمند، به شیوه ای نهادینه پیگیری شده است.
