در انفرادیِ غُربت، دلم کپک زده است
برای با تو نشستن، عجیب لک زده است
غمِ جدایی و خانه نشینی و دوری
بروی زخمِ دلِ خسته ام نمک زده است
چه روزگارِ غریبی، چه حال و بالِ بدی
بیا ببین که چه کار جهان فلک زده است
ببین که لشکر ویروسِ مرگ ناگاهی
جوانه های جوان را چه تک به تک زده است
کسی نه می رود از کوچه و نه می آید
کسی در آینه ذُل با نگاه شک زده است
بهار و خانه نشینی، غم و قرنطینه
مُهیمنا، نکند کس بما کلک زده است؟
بیار باده دمی پیش از آنکه دیر شود
در انفرادیِ غُربت، دلم کپک زده است
..........
