صـــــــدای بـی رســـــــانه 

رسانه‏ های فارسی زبانی که با سرمايه دولت‏ های خارجی داير شده ‏اند، بلندگوهای اطلاعاتی – امنيتی آن کشورها هستند. اگر بسيار خوش بينانه به آن‏ها بنگريم، بايد بگوييم که هدف اساسی هريک آن است که چشم اندازِ سياسی ما را بدلخواه خود پيرايش و ويرايش و سپس آرايش کنند؛ يعنی که چنان کنند که ما در راستای سود آنان بينديشيم.

حقيقت را جغرافيای خيال در ذهن انسان عينيت می‏ بخشد. اين جغرافيای درونی، نقش بزرگی در شيوه ی رفتارها و کردارهای ما دارد. رسانه های همگانی امنيتی، هماره در پی بازسازی و بازپردازیِ اين جغرافيا هستند تا چشم انداز گذشته و آينده ی ما را برايمان – بی که بدانيم و يا بخواهيم، ترسیم کنند .

با آن که هر روز بر شمارِ رسانه‏ های فارسی زبان افزوده می‏شود، اما بدبختانه صدای مردم ايران همچنان بی رسانه مانده است. ما هنوز هيچ رسانه ی همگانی مردمی که فرزندان دلسوزِ ايران بتوانند در آن، آزاد و سربلند، بی هيچ شرمساری و سانسوز و سرافکندگی شرکت کنند و سخن خود را با مردم در ميان بگذارند، نداريم.

هر کشور چيزی بنام "گفتمان‏ های ملی" دارد که جايگاه آن کشور را در جهان نشان می‏دهد. کارِ رسانه‏ های ملی گفت و نوشت و بررسی اين گفتمان ‏ها و سود و زيان هريک از آن ‏هاست. برای نمونه، چندی از گفتمان ‏های ملی انگليس در دوره کنونی اين‏ هاست؛ مرزهای آزادی‏های فردی، نقش دولت در زندگی خصوصی مردم، نيک و بدِ مهاجر پذيری، سود و زيان برنامه رفاه اجتماعی، بودن يا نبودن در اتحاديه اروپا، بايد يا نبايد ِحق آزادی خودکشی، دولت اقتصادی يا اقتصاد دولتی. بيشتر مردم انگليس نيز- اگر بخواهند – حق اظهار نظر درباره اين گفتمان ‏ها را در رسانه‏ های همگانی انگلستان دارند.

گفتگو و گفت و نوشت درباره گفتمان‏ های ملی در هر کشور، بخش بزرگی از مردم آن کشور را در سرنوشت آن سرزمين درگير می ‏کند و همگرايی ملی را افزايش می‌ دهد. اين کار تنها زمانی شدنی ست که رسانه ‏های مردمی زمينه را برای بررسی گفتمان ‏های ملی آماده کنند. اما در ايران هماره زمينه و زمانه با مردم ناسازگار و نامهربان بوده است. شايد ايران يکی از انگشت شمار کشورهای جهان باشد که گفتمان ‏های ملی آن اکنون بسود بيگانگان است. نمونه ‏های از اين چگونگی، حق مسلم دانستن انرژی هسته ای و يا گفتمان مبارزه با صهيونيزم است. نمونه غير سياسی اين کار را درباره توريسم می‏توان يافت. دولت ‏های همه کشورهای جهان، هماره در پی پرُکشش نشان دادن سرزمين خود برای کشيدن توريست از کشورهای ديگر و نيز رونق دادن صنعت توريسم داخلی هستند. اما شايد حکومت کنونی ايران تنها کشوری باشد که حتی مردم ايران را به رفتن به سفرهای زيارتی به کشورهايی مانند عربستان و عراق و سوريه تشويق می کند و برای رفتن مردم به تورهای زيارتی به آن دياران، تسهيلات ويژه فراهم می کند. . 

بله، صدای مردم ايران، همچنان چونان گذشته بی رسانه مانده است. رسانه های ایران هرگز با مردم و برای مردم نبوده اند و رسانه های فارسی زبان بیگانه هدف های خود را دارند.