گفتـگوی تمــدن‏ها 

"سیاستِ ما، عین دیانتِ ماست و دیانتِ ما، عین سیاستِ ما." (امام خمینی)

انگلیسی پرسید؛ مگر قرار نبود که شما تظاهراتِ آرامی در برابر سفارتِ ما برگزار کنید تا نشخوارِ شب برای اخبار رادیو تلویزیون‏هاتان باشد؟ شما که به ما قول شرف داده بودید که هوای سفارتخانه و پرسُنلِ ما را در کشورتان داشته باشید و سلام رسانده بودید و از ما خواسته بودید که نگران نباشیم. پس این چرخش ناگهانی چه بود؟ سیاست شما، همه مردم جهان را گیج گرده است. این چه گونه سیاستی ست؟

پاسخ آمد که؛ سیاستِ ما، عین دیانتِ ماست و دیانتِ ما، عین سیاستِ ما.

انگلیسی پرسید که؛ آخر دیانت شما قرار بود مرهمی برای ورشکستگی اخلاقی جهان باشد و خودبخود، دین فطری بشر را که بقول شما، اسلام است، به همه جای جهان بکشاند و تومار کفر جهانی را درهم بپیچد. شما که گفته بودید که اسلام ناشناخته ترین دین در جهان است و همین که فرصت شناساندن آن به بشما داده شود، همه مردم، خودبخود شیفته آن خواهند شد! پس چی شد؟

کو آن راًفت و عطوفت اسلامی که شما از آن دم می زدید؟ این چه دیانتی ست که ماموران حکومتی‏اش، ناگهان عربده کشان به حریم خصوصی دیپلمات‏های کشوری دیگر یورش می‏برند و با داد و فریا د و سیخ و میخ و پنجه بوکس و کلنگ، هرچه بر سرِ راه خود می‏یابند، می شکنند و می سوزانند و اموال خصوصی کارمندان سفارت را از مسواک برقی سفیر گرفته تا اسباب بازی‏ های کودکان خُردسال را هم با خودشان می‏برند؟

دیانت شما چگونه دیانتی ست؟

پاسخ آمد که؛ "دیانتِ ما عین سیاستِ ماست و سیاستِ ما، عین دیانت ما."

کشـور و ملّت 

کشور، گستره ی زيستِ ملت است. اين گفتمان پيشينه ی تاريخی چندانی ندارد و با پيدايش دولت- ملت پيدا شده است. در گذشته واژهِ "کشور"، در زبان فارسی معنای ديگری داشت و در پيوند با هفت بخش بندی زمين به هفت کشور بکار می رفت. پيش از بخش بندی جغرافيايی کنونیِ، جهان به 7 اقليم تقسيم شده بود که هر يک، نام اختری بر خود داشت. امروزه مراد از کشور، گستره ی زمينی ست که در نقشه‏ رسمی جغرافيای جهان، گراگردِ آن خط کشی شده است و سازمان ملل متحد، آن را با نام ويژه ‏ای بنام ملتی می ‏شناسد. از اينرو، کشور در جهانِ مدرن، گفتمانی سياسی – حقوقی ست. اگرچه در جهان کنونی، ملت ‏های بی کشور می‏توان يافت، مانند ملت فلسطين، اما کشور بی ملت نداريم. هر کشور، وطنِ ملت آن کشور است. در گذشته گفتمانی بنام، "مملکت"، هم در زبان فارسی وجود داشت که مراد از آن، حوزهِ حکم رانی شاه بود. در روزگار ما کشور و مملکت کاربردی همگون يافته است، اما پيش‏تر مملکت را برای کشوری که دارای حکومت شاهی بود بکار می‏ بردند.


............
در فرهنگ نامه ‏ها آورده اند که کشور، ترجمه اقلیم است که یک حصه از هفت حصه ربع مسکون باشد. چنانکه گویند کشور اول و کشور دوم یعنی اقلیم اول و اقلیم دوم و هر کشوری بکوکبی تعلق دارد کشور اول که اقلیم اول باشد بزحل و آن هندوستان است دوم بمشتری و آن چین و ختاست سوم بمریخ و آن ترکستان باشد چهارم ب آفتاب و آن عراق و خراسان است . پنجم بزهره و آن ماورائ النهر است ششم بعطارد که روم باشد. هفتم بقمر که آن اقصای بلاد شمال است . کشخر . اقلیم

در کتاب دینی برهمنان هند، زمین دارای هفت کشور است . در کتاب‏ های اسلامی نیز، جهان به هفت اقلیم تقسیم شده است . در گات ها یسنا بند 32 هفت بوم و سرزمین گفته شده است . در بخش‏ های دیگر اوستا بجای هفت بوم هفت کشور یاد شده است که ایران در وسط آن ها قرار گرفته بود و آنها عبارت بودند از : 1 - ارزهی یا [ ارزه ] ( کشوری در مغرب ) . 2 - سوهی یا [ سوت ] ( کشوری در مشرق ) . 3 - فرددفش ( کشور جنوب غربی ) . 4 - ویددفش ( کشور جنوب غربی ) . 5 - ووربرست ( کشور شمال غربی ) . 6 - وورجست ( کشور شمال غربی ) . 7 - خونیرس یا [ خونیرس ] ( کشور مرکزی ایران

پديدارهای شگفتِ برآيشی، 

چــار ديـد