گـُوبـــاره

کشور، گستره ی زيستِ ملت است. اين گفتمان پيشينه ی تاريخی چندانی ندارد و با پيدايش دولت- ملت پيدا شده است. در گذشته واژهِ "کشور"، در زبان فارسی معنای ديگری داشت و در پيوند با هفت بخش بندی زمين به هفت کشور بکار می رفت. پيش از بخش بندی جغرافيايی کنونیِ، جهان به 7 اقليم تقسيم شده بود که هر يک، نام اختری بر خود داشت. امروزه مراد از کشور، گستره ی زمينی ست که در نقشه‏ رسمی جغرافيای جهان، گراگردِ آن خط کشی شده است و سازمان ملل متحد، آن را با نام ويژه ‏ای بنام ملتی می ‏شناسد. از اينرو، کشور در جهانِ مدرن، گفتمانی سياسی – حقوقی ست. اگرچه در جهان کنونی، ملت ‏های بی کشور می‏توان يافت، مانند ملت فلسطين، اما کشور بی ملت نداريم. هر کشور، وطنِ ملت آن کشور است. در گذشته گفتمانی بنام، "مملکت"، هم در زبان فارسی وجود داشت که مراد از آن، حوزهِ حکم رانی شاه بود. در روزگار ما کشور و مملکت کاربردی همگون يافته است، اما پيش‏تر مملکت را برای کشوری که دارای حکومت شاهی بود بکار می‏ بردند.

بيشتر کشورهای پيرامونی را می ‏توان، وانهادهای سياسی فروريزی امپراتوری ‏های بزرگ و نيز پس ‏آيندهای سياسیِ استعمارگری غربی دانست. برای نمونه، بيشتر کشورهای خاورميانه، پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی شکل گرفتند. مردم ِعراق و سوريه و لبنان و عربستان، ريشه ‏ای ديرين در تاريخ سرزمين‏ های خود دارند، اما کشورهای آنان نوپاست. همه ايِن کشورها، پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی، بدست دولت‏ های فرانسه و انگليس پديد امد. در هيچ يک از آن ‏ها نيز، نه ملت وجود دارد و نه نهادهای مدنی ريشه داری که پاسدار حقوق مدنی مردم باشد.

گفتم که در جهان کنونی، کشور بی ملت نداريم، اما کشورهايی هستند که برپايه پنداره ملتی ذهنی شکل گرفت ه‏اند. پاکستان نمونه ‏ای از اين کشورهاست. اين کشور پس از استقلال هندوستان، برپايه مذهب بنا شد. پنداره بنيانگذارن اين کشور اين بود که دين اسلام، بنياد خوبی برای ملت سازی براساس مذهب است و مسلمانان هند، خواهند توانست که هويت ويژه‏ای براساس مذهب خود در اين گوشه از جهان پديد آورند. اما اکنون پس از گذشت چندين دهه از آن رويداد، تاريخ نشان داده است که فراخوان مسلمانانِ هند به گردآمدن در گوش ه‏ای از آن سرزمين و برپاکردن کشوری براساس مذهب، چه خطای بزرگی بوده است. پاکستان ارتشی دست نشانده امريکا در آن گوشه از جهان است که برای موجه نشان دادن خود، نزديک به 200 مليون مسلمان تهيدست هندی را بنام اسلام، دورادور خود گرد آورده است و روز و روزگار آنان را هدر می ‏دهد. این چگونگی ای بسا که با دگرگونی نقشه ی استراتژیکِ جهان از میان نرود و تنها از دست ابرقدرتی بدست ابرقدرت دیگری بیفتد. آنچه امروز و اکنون حقیقت دارد این است که کشورِ پاکستان امروز در پایگاهی نظامی ست که تنها با کمک بيگانگان، در راستای سود آنان اداره می‏شود. کشورهای دروغينی از اين دست، در جهان بسياراست. بسياری از اين کشورها، پايگاه ‏های ارتشی قدرت‏های جهانی هستند که در آن‏ ها ارتش، تنها نهاد کارا و راستين است. از اينرو، بی توجهی به آموزش و پرورش و روندها و رويدادهای اجتماعی و فرهنگی، از اين کشورها، کانون‏ های بُحران و آشوب می سازد.

............
در فرهنگ نامه ‏ها آورده اند که کشور، ترجمه اقلیم است که یک حصه از هفت حصه ربع مسکون باشد. چنانکه گویند کشور اول و کشور دوم یعنی اقلیم اول و اقلیم دوم و هر کشوری بکوکبی تعلق دارد کشور اول که اقلیم اول باشد بزحل و آن هندوستان است دوم بمشتری و آن چین و ختاست سوم بمریخ و آن ترکستان باشد چهارم ب آفتاب و آن عراق و خراسان است . پنجم بزهره و آن ماورائ النهر است ششم بعطارد که روم باشد. هفتم بقمر که آن اقصای بلاد شمال است . کشخر . اقلیم

در کتاب دینی برهمنان هند، زمین دارای هفت کشور است . در کتاب‏ های اسلامی نیز، جهان به هفت اقلیم تقسیم شده است . در گات ها یسنا بند 32 هفت بوم و سرزمین گفته شده است . در بخش‏ های دیگر اوستا بجای هفت بوم هفت کشور یاد شده است که ایران در وسط آن ها قرار گرفته بود و آنها عبارت بودند از : 1 - ارزهی یا [ ارزه ] ( کشوری در مغرب ) . 2 - سوهی یا [ سوت ] ( کشوری در مشرق ) . 3 - فرددفش ( کشور جنوب غربی ) . 4 - ویددفش ( کشور جنوب غربی ) . 5 - ووربرست ( کشور شمال غربی ) . 6 - وورجست ( کشور شمال غربی ) . 7 - خونیرس یا [ خونیرس ] ( کشور مرکزی ایران

گـُوبـــاره

Wednesday, December 28, 2011

کشـور و ملّت

نوشته های ديگر:

پيوندها:

بايگــانی:

گـُوبـــاره

	Wednesday, December 28, 2011 کشـور و ملّت کشور، گستره ی زيستِ ملت است. اين گفتمان پيشينه ی تاريخی چندانی ندارد و با پيدايش دولت- ملت پيدا شده است. در گذشته واژهِ "کشور"، در زبان فارسی معنای ديگری داشت و در پيوند با هفت بخش بندی زمين به هفت کشور بکار می رفت. پيش از بخش بندی جغرافيايی کنونیِ، جهان به 7 اقليم تقسيم شده بود که هر يک، نام اختری بر خود داشت. امروزه مراد از کشور، گستره ی زمينی ست که در نقشه‏ رسمی جغرافيای جهان، گراگردِ آن خط کشی شده است و سازمان ملل متحد، آن را با نام ويژه ‏ای بنام ملتی می ‏شناسد. از اينرو، کشور در جهانِ مدرن، گفتمانی سياسی – حقوقی ست. اگرچه در جهان کنونی، ملت ‏های بی کشور می‏توان يافت، مانند ملت فلسطين، اما کشور بی ملت نداريم. هر کشور، وطنِ ملت آن کشور است. در گذشته گفتمانی بنام، "مملکت"، هم در زبان فارسی وجود داشت که مراد از آن، حوزهِ حکم رانی شاه بود. در روزگار ما کشور و مملکت کاربردی همگون يافته است، اما پيش‏تر مملکت را برای کشوری که دارای حکومت شاهی بود بکار می‏ بردند. بيشتر کشورهای پيرامونی را می ‏توان، وانهادهای سياسی فروريزی امپراتوری ‏های بزرگ و نيز پس ‏آيندهای سياسیِ استعمارگری غربی دانست. برای نمونه، بيشتر کشورهای خاورميانه، پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی شکل گرفتند. مردم ِعراق و سوريه و لبنان و عربستان، ريشه ‏ای ديرين در تاريخ سرزمين‏ های خود دارند، اما کشورهای آنان نوپاست. همه ايِن کشورها، پس از فروپاشی امپراتوری عثمانی، بدست دولت‏ های فرانسه و انگليس پديد امد. در هيچ يک از آن ‏ها نيز، نه ملت وجود دارد و نه نهادهای مدنی ريشه داری که پاسدار حقوق مدنی مردم باشد. گفتم که در جهان کنونی، کشور بی ملت نداريم، اما کشورهايی هستند که برپايه پنداره ملتی ذهنی شکل گرفت ه‏اند. پاکستان نمونه ‏ای از اين کشورهاست. اين کشور پس از استقلال هندوستان، برپايه مذهب بنا شد. پنداره بنيانگذارن اين کشور اين بود که دين اسلام، بنياد خوبی برای ملت سازی براساس مذهب است و مسلمانان هند، خواهند توانست که هويت ويژه‏ای براساس مذهب خود در اين گوشه از جهان پديد آورند. اما اکنون پس از گذشت چندين دهه از آن رويداد، تاريخ نشان داده است که فراخوان مسلمانانِ هند به گردآمدن در گوش ه‏ای از آن سرزمين و برپاکردن کشوری براساس مذهب، چه خطای بزرگی بوده است. پاکستان ارتشی دست نشانده امريکا در آن گوشه از جهان است که برای موجه نشان دادن خود، نزديک به 200 مليون مسلمان تهيدست هندی را بنام اسلام، دورادور خود گرد آورده است و روز و روزگار آنان را هدر می ‏دهد. این چگونگی ای بسا که با دگرگونی نقشه ی استراتژیکِ جهان از میان نرود و تنها از دست ابرقدرتی بدست ابرقدرت دیگری بیفتد. آنچه امروز و اکنون حقیقت دارد این است که کشورِ پاکستان امروز در پایگاهی نظامی ست که تنها با کمک بيگانگان، در راستای سود آنان اداره می‏شود. کشورهای دروغينی از اين دست، در جهان بسياراست. بسياری از اين کشورها، پايگاه ‏های ارتشی قدرت‏های جهانی هستند که در آن‏ ها ارتش، تنها نهاد کارا و راستين است. از اينرو، بی توجهی به آموزش و پرورش و روندها و رويدادهای اجتماعی و فرهنگی، از اين کشورها، کانون‏ های بُحران و آشوب می سازد. ............ در فرهنگ نامه ‏ها آورده اند که کشور، ترجمه اقلیم است که یک حصه از هفت حصه ربع مسکون باشد. چنانکه گویند کشور اول و کشور دوم یعنی اقلیم اول و اقلیم دوم و هر کشوری بکوکبی تعلق دارد کشور اول که اقلیم اول باشد بزحل و آن هندوستان است دوم بمشتری و آن چین و ختاست سوم بمریخ و آن ترکستان باشد چهارم ب آفتاب و آن عراق و خراسان است . پنجم بزهره و آن ماورائ النهر است ششم بعطارد که روم باشد. هفتم بقمر که آن اقصای بلاد شمال است . کشخر . اقلیم در کتاب دینی برهمنان هند، زمین دارای هفت کشور است . در کتاب‏ های اسلامی نیز، جهان به هفت اقلیم تقسیم شده است . در گات ها یسنا بند 32 هفت بوم و سرزمین گفته شده است . در بخش‏ های دیگر اوستا بجای هفت بوم هفت کشور یاد شده است که ایران در وسط آن ها قرار گرفته بود و آنها عبارت بودند از : 1 - ارزهی یا [ ارزه ] ( کشوری در مغرب ) . 2 - سوهی یا [ سوت ] ( کشوری در مشرق ) . 3 - فرددفش ( کشور جنوب غربی ) . 4 - ویددفش ( کشور جنوب غربی ) . 5 - ووربرست ( کشور شمال غربی ) . 6 - وورجست ( کشور شمال غربی ) . 7 - خونیرس یا [ خونیرس ] ( کشور مرکزی ایران گوباره 28.12.11 Post a Comment Comments: Post a Comment	يادداشت های ابراهيم هرندی eh118@yahoo.com نوشته های ديگر: مقاله ها و يادداشت ها برآيش هسـتی شعـــر طنـــــز پيوندها: کتاب ‏های من بايگــانی: August 2004 January 2005 May 2005 August 2005 September 2005 October 2005 November 2005 December 2005 January 2006 February 2006 March 2006 April 2006 May 2006 June 2006 July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 November 2006 December 2006 April 2007 May 2007 June 2007 July 2007 August 2007 September 2007 October 2007 November 2007 December 2007 January 2008 February 2008 March 2008 April 2008 May 2008 June 2008 August 2008 September 2008 October 2008 November 2008 December 2008 February 2009 March 2009 April 2009 May 2009 August 2009 September 2009 October 2009 November 2009 December 2009 January 2010 April 2010 May 2010 August 2010 November 2010 December 2010 January 2011 February 2011 July 2011 October 2011 November 2011 December 2011 September 2012 October 2012 December 2012 January 2013 February 2013 March 2013 April 2013 July 2013 August 2013 September 2013 October 2013 January 2014 February 2014 April 2014 May 2014 June 2014 July 2014 August 2014 September 2014 October 2014 November 2014 December 2014 January 2015 February 2015 March 2015 April 2015 May 2015 June 2015 July 2015 August 2015 September 2015 November 2015 December 2015 January 2016 March 2016 April 2016 May 2016 July 2016 August 2016 September 2016 October 2016 November 2016 December 2016 January 2017 February 2017 March 2017 April 2017 May 2017 June 2017 September 2017 October 2017 December 2017 April 2018 May 2018 June 2018 July 2018 August 2018 September 2018 October 2018 November 2018 December 2018 January 2019 February 2019 June 2019 September 2019 October 2019 November 2019 February 2020 March 2020 April 2020 May 2020 June 2020 July 2020 August 2020 January 2021 February 2021 March 2021 April 2021 August 2021 September 2021 October 2021 June 2022 July 2022 September 2022 October 2022 November 2022 December 2022 February 2023 March 2023 April 2023 May 2023 June 2023 July 2023 August 2023 September 2023 October 2023 November 2023 December 2023 February 2024 March 2024 April 2024 May 2024 June 2024 July 2024 August 2024 September 2024 October 2024 November 2024 December 2024 January 2025