دموکراسی انتصابی 

گزينش پسر بی نظير بوتو به جانشينی وی به خواهش مادرش بار ديگر نشان داد که دموکراسی نمی تواند بدون پيش نيازهای خود در جامعه جا باز کند. جامعه دموکراتيک نياز به ذهنيتی دموکراتيک دارد که ريشه در ساختار اقتصادی و فرهنگی دموکراسی پذير داشته باشد. ذهنيت دموکراتيک ريشه در خاک و خون ندارد و به افتخارات نياکانی و سنت های ارباب و رعيتی بهايی نمی دهد. دموکراسی، سيستمی "شايسته- سالار" است که در آن کارها بدست کاردانان شايسته سپرده می شود. دموکراسی با خاندان پروری و سلسله بازی جور در نمی آيد. اين بازی ها ريشه در سنَت های فئودالی دارد که در آن خون اربابان رنگين تر از خون دهقانان پنداشته می شود. دموکراسی خاندانی، دست کمی از دموکراسی خودمانی که در آن مردم به خودی و نخودی بخش بندی می شوند، ندارد. پيدايش خاندان هايی مانند گاندی و بوتو در کشورهايی چون هند و پاکستان، نشانه ناکارگی و سستی سيستم دموکراتيک در اين کشورهاست. اين چگونگی با ما از ساختارهای پيش مدرن ذهنی و اقتصادی آن سرزمين ها سخن می گويد و پيشينه فئودالی آن ها را برمی نمايد.

اگر چه انتصاب پسر خانم بی نظيربوتودر چارچوب آئين نامه حزب مردم صورت گرفته است اما دست کمی از انتصابات همگون ديگرمانند؛ انتصاب پسر حافظ اسد و يا پسر شاه اردن و يا پسر ناکام صدام ندارد. اين گونه کارها در چارچوب قانون و پذيره های دموکراتيک، توهين آشکاری به هوش و رای مردم آن کشورهاست.

شايسته سالاری اساسی ترين ويژگی دموکراسی ست زيرا که کاربرد آن سبب می شود که هماره بهترين و کارآمدترين کارمند برای هر کاری گزيده شود. در اين گزينش تنها يک ويژگی سنجيده می شود که آن شايشتگی و کاردانی کاريابان برای آن کار است. آزادی در سيستم دموکراتيک، ابزاری برای فراهم آوردن زمينه شايسته سالاری ست. آزادی، آنچنان که بسيارانی می پندارند، هدف نهايی دموکراسی نيست، بلکه ابزاری برای دست يابی به آبادی ست و آبادی راهی بسوی شادی همگانی. آزادی ای که به آبادی کشور و سپس به شادی همگانی راه نيابد، آزادی اجتماعی نيست.