بخشی از برآیندهای هر بیماری،
ناشی از واکنش های دفاعی ِبدن در برابر آن است. تب، زکام و سرفه که در
پی‌ِ سرماخوردگی می آیند، نمادهای این بیماری نیستند، بلکه واکنش برآیشی‌ِ
بدن‌ِ هر جانور در برابرِسرما خوردگی هستند. پیش گیری از این واکنش ها، گاه
زمان‌ِ بیماری را درازتر می کند. کلوگر، تب شناس‌ِ بزرگ امریکایی در این باره
نوشته است؛
"امروزه نمايه های بسیاری در
دست است که نشان می دهد که تب، یکی از کردارهای پایدارِ برآیشی است، که
در واکنش به بیماری های عفونی پديد می آيد. وی بر آن است که توانایی‌ِ تب
کردن، بیش از یکصد ملیون سال‌ِ پیش برآمده است و به فهرست کردارهای برآیشی
جانوران افزوده شده است."
بنا به نوشته ی کلوگر، تب- بُر، بیماری را طولانی تر می کند
و واکنش‌ِ طبیعی بدن نسبت به بیماری را خنثی می سازد.
پژوهش های دیگری در این زمینه
نشان داده است که حتی جانوران ِخونسرد، در هنگام‌ِ ابتلا به بیماری های
عفونی، در پی بالا بردن دمای بدن خود بر می آیند. مارمولک، یکی از این
جانوران است که هنگام‌ِ ابتلا به بیماری های ویروسی، به سوراخی آفتابرو می
خزد و گرمای بدن خود را تا ۲ درجه بالاتر می برد. خرگوش های
نوزاد که توانایی تب کردن ندارند، در هنگام بیماری در گوشه ای گرم می
نشینند. خرگوش‌ِ بزرگسال توانایی تب کردن دارد. در آزمایشی بر روی خرگوش
بزرگسال، آشکار شد که پایین آوردن‌ِ دمای بدن خرگوش باداروی تب‌بُر، احتمال
مرگ آن را بیشتر می کند.
تب کردن در هنگام بیماری، ناشی
از برهم ریختن‌ِ سیستم کنترل دمای بدن نیست، بلکه واکنشی برآیشی و
قانونمند است. شوربختانه این چگونگی پزشکی سنتی هنوز در نیافته است.
