در کورانِ تاریکای روزگاری که در آن، آتشِ جنگ جهان را فراگرفته است و
بر زمین و زمان شرنگِ تلخکامی و ناکامی و فتنه می بارد، آیا می شود از صدای سخنِ عشق
گفت و نوشت؟ آری می شود، تا ستایش زیبایی و عشق در جهان جاودانه بماند و جای آن را
سوگواری و مویه و اندوه و تباهی و تاریکی نگیرد.
...........
چيدمان تن تو…..، واويلا
زيرِ پيراهن تو…..، واويلا
بوی گل خیزد و نسیمِ بهار
از سروگردنِ تو....، واویلا
اوجِ موجِ طراوت است و طرب
لحظه ی دیدنِ تو....، واویلا
آتشی در گرفته در دل من
از پرستيدن ِ تو.....، واويلا
من و ديوانگی و دشت جنون
و پلنگيدنِ تو…..، واويلا
هيجان، شعر، شور، سوز و گداز
بوی عطرِ تن ِ تو…..، واويلا
روزگارم شکوفه باران است
از شکوفیدنِ تو....، واویلا
هم بهشت است، هم دلِ دوزخ
شعله ِ روشن ِ تو…..، واويلا
عشق يعنی همين که هست، همين،
دست من ، دامن ِ تو…..، واويلا
خبرش هست از دل تنگ ام
دل چون آهن ِ تو؟…..، واويلا
همه ی هستی ام شده دستی
تشنه ی چيدن تو......، واويلا
