جنگل مولای علوم مقدس اجتماعی اسلامی، کم کم دارد ببار می نشيند و ميوهای نوبرانه می دهد. چندی پيش در وبگردی های شبانه ام، رسيدم به مقاله ای درباره عشق در جهانِ مدرن، در "سايت علمی دانشجويان ايران1." در آن مقاله که نويسنده از چشم اندازِ حکمت ولايی به بحث شيرينِ ساکس و مسکوس پرداخته است و مقاله را به فاتحه ای برای گفتمان عشق در جهان مدرن، به پايان برده است. اگرچه آن نوشته، ارزش خواندن ندارد، اما آنچه در آن ذهن انگيز است، برابرنهادهای زبانی او در برابر عشق و عاشق و معشوق است. نوشته است که؛ "امروزه دیگر عشق و عاشق و معشوق وجود ندارد بلکه آنچه وجود دارد سکس و ساکس و مسکوس است."
نويسنده سپس آورده است که؛
"البته در فروکاهش عشق به صرف سکس و از میان رفتن عشق های شورانگیز تنها نظام سرمایه داری مقصر نیست بلکه از میان رفتن تقیدات اخلاقی و دینی که ناشی از حذف دین و اخلاق و معنویت از صحنه رسمی جامعه است. در واقع حذف اخلاق و دین موجب شده در محیط های مختلف ، اعم از محیط کار و یا محیط درس و یا هر محیط دیگر ، زن و مرد و دختر و پسر بی هیچ مانع و مانعی در بین هم بلولند و در نتیجه دیگر هیچکدام از این دو جنس آن شکوه و فره ای که قبلا برای هم داشتند را نداشته باشند . به عبارت دیگر در دوران سنت چون میان دختر و پسر هزار حصر و حجاب وجود داشت این حجاب ها به عطش آتشین افراد به یکدیگر می افزود و آنها را شیفته تر و شوریده سرتر و در عین حال وفادارتر و ایثارگرتر می کرد."
نوشتارهايی از اين دست نشان می دهند که مراد از گفتمانِ بازگشت به علوم اسلامی، بازگشت به چشم انداز خرافی و آخوندیِ دورن صفوی ست و نه نگرش و انديشه های کسانی چون پورِ سينا و فارابی که آنچه را درباره شهوت و هوس و عشق گفته اند، هم امروز می تواند دانشجويان و دانشمندان گستره انسان شناسی را به درنگ وادارد.
................
کانال تلگرامِ من:
