می پنداشتم که زشت ترين عکسی که در
چند دهه گذشته ديده ام، عکس احمدی نژاد در تخت جمشيد است. ياد آوردِ آن عکس کذايی
هنوز نيز پس از سال ها، انديشه های چنان زشتی را در ذهن من زنده می کند که در
روزگار کنونی نمی شود درباره آن ها گفت و نوشت. اميدوارم که روزگاری بتوانم اين
کار را بکنم.
اما امروز زشت تر از آن را نيز ديدم. عکس آخوندی که کنار آرامگاه حافظ نشسته بود و
دستی بر رروی سنگ مزار گذاشته بود و داشت - لابد - فاتحه برای حافظ می خواند.
من آن عکس را بزرگترين "تهاجم فرهنگی" آخوندی، به گستره آزادگی می دانم.
اين کار، پاسخ آخوند به اين بيت حافظ است که می فرمايد:
بر سر تربت ما چون گذری همت خواه
که زیارتگه رندان جهان خواهد بود
آخوند با اين کارش، ارزش رند عالم سوزی را که ز هرچه رنگ تعلق پذيرد آزاد است، تا
اندازه، بنده مرحوم ِ مغفوری که سائل فاتحه و ياسين است، پايين می آورد تا بيگانه
ای را خودی کند. نمونه امروزی اين کار، خاکسپاری شاعران و نويسندگانی چون شاملو در
امامزاده هاست. حکومت با اين کارش می خواهد نشان دهد که اگر اينان در زمان زندگی
خود با ما نبودند، اکنون در زمان مرگ، چونان مومنين و مومنات ِ ديگر، سرتسليم و
رضا به آستانه اسلام سپرده اند.
آخوند با اين بيت حافظ آشناست که؛
بر سر تربت من با می و مطرب بنشین
تا به بویت ز لحد رقص کنان برخیزم.
و اکنون آمده است تا با خواندن فاتحه ای، پادافره می خواری و مطرب خواهی و بارقص
خيزی او را بدهد و برايش "طلب ِ مغفرت" کند!
