نيايش 

سه شبانه‌ روزِ تمام‌، "علمای‌ اعلام"‌ و "حُجج‌ِاسلام"، ‌ بدرگاه‌ خدا نالیده‌ بودند و از او طلب‌ باران‌ كرده‌ بودند. دو سال‌ بود كه‌ دراصفهان‌ باران‌ نباریده‌ بود و زاینده‌ رود دیگر نه‌ زاینده‌ بود و نه‌ رود. کودکان نمی‏دانستند برف‌ چیست‌ و فقط‌ تعریف‌ِ آن‌ را ازبزرگترها شنیده‌ بودند. كم‌ كم‌ خاطره گل های‌ كُركین‌ جامه‌ اصفهان‌ به‌ افسانه‌‏ها پیوسته‌ بود و هوا بوی‌ خاك‌ مرده‌ می‏داد. دیگر کسی به کسی نبود و کم کم داشت آدمخوری‌ هم‌ باب‌ می‏شد. با آن همه‌، دعای‌ علما نیز سودی ‌نبخشیده‌ بود و از آسمان‌ همچنان‌ آتش‌ بر دشت های‌ برشته‌ اصفهان‌ می‏‌بارید.

با شكست‌ِ علما، مطربان‌ِ شهر دور هم‌ جمع‌ شدند و برآن‌ شدند كه‌ شبی‌ را در كوه‌ صفه‌ برای‌ آمدن‌ باران‌، بزنند و بخوانند وبرقصند. چنان‌ كردند. همگی‌ تا آخرهای‌ شب، پايکوبان می‏زدند و‌می‏خواندند:

ای‌ ابر بده‌ باران
‌از بهرِ گنهكاران‌

آخرهای‌ شب‌، بسيجی‌ها سر رسیدند وهمه‌ را با دريده دهانی تا آنجا که می ‌شد، زدند و دایره‌ها را شكستند و نی‌ لبك ها را زیر پا خرد كردند و دستان‌ آنان را از پشت‌ بستند و در اوان‌ پگاه‌، همگی‌ را از پیر و جوان‌، خرد و خمير، روانه‌ زندان‌ كردند.

اوان‌ِ پگاه‌، بغض‌ آسمان‌ در ابر اندوهی‌ سنگین‌ و دلگیر تركید و آنچنان‌ بارید كه‌ زاینده‌ رود را دوباره‌ براه‌ انداخت‌.

و چنين شد که زاينده رود، دوباره هم زاينده شد و هم رود.

وای اگر
جوی جنون
در جان من
جاری نمی بود

ســـوء تفــاهم 

روزی که ايمان باعث سوء تفاهم شد
همزيستی همداستانی همدلی گم شد

ترفند باز ِ پاچه- ورمالی رسيد از راه
ژرفای چشم انداز، خالی از ترنُم شد

دستی درون خواب ما فرمان آتش داد
دريای روياهای فردا پُر تلاتم شد

فواره ی خون شد نماد آرمانخواهی
زهد و ريا پروانه ِ حق تقدّم شد

شيطان تعارف کرد و آدم خورد گندم را
اما چرا در اين ميان بدنام، گندم شد

اين گونه، از هم دست های ما جدا گشتند
اين گونه، روياهای ما گم در دل خُم شد

بيزار گرديديم از يکديگر و از خويش
وقتی که ايمان باعث سوء تفاهم شد

خانه ِ جان 

تنگ نظری