Personal, is political

يکی از ژرف ترين پرسش هايی که روانشناسان اجتماعی با آن سروکار دارند، اين است که چگونه آرمانها و ارزش های سياسی در ژرفساخت روانی انسان به ارزش های عاطفی فرد
بدل می شوند؟ به زبان ديگر، چگونه در هر دوران، باورهايی که در راستای سود و زيان ِ توانمندان و فرمانروايان است، به ژرفای ذهن فرد راه می يابد و صاحبخانه را چنان افسون می کند که اين ارزش ها و آرمان ها را ازآن خود بپندارد و با سود و زيان خود پيوند زند!؟ بازهم ساده تر، چگونه سياست اجتماعی دولت، به حوزه خصوصی ذهن فرد راه می يابد و او را چون حلقه ای به زنجيره کنش ها و واکنش های اجتماعی پيوند می دهد و در چرخه توليد و توزيع و مصرف بکار می گيرد؟ اين که ارزشی مادی در ذهن ما به ارزشی عاطفی بدل می شود، رويداد کوچکی نيست.

يکی از بازتاب های اين رويداد اين است که می توان به فردی بودن و خصوصی بودن همه آرمان ها و آرزوها و روياها و انديشه های فردی شک کرد و بنياد باورها و انديشه های فرد را سياسی پنداشت.

***

آمده بـودی که زنـد با لـگد و مشـت مرا
لاکن بی مشت و لگد، آمدنش کشت مرا

تا من نبودم آمده و رفته است. هنوز هم باورم نمی شود اما، چه می شود کرد؟ کاری ست گذشته است، صبويی ست شکسته ست. البته نمی داند که .... نه، بگذريم.
***

درد مشترک

چنان شفافم
که گرگهای درونم پيداست

حوزه های فرهنگی کشورهای پيرامونی سخنی برای گفتن در دنيای کنونی ندارند، زيرا که بيشتر آنها مدارهای بسته ای هستند که در رويارويی با فرهنگ جهانگير و تمام خواه غرب شکل گرفته اند و تورينه ای دفاعی از افسانه و حقيقت راست و دروغ برگرد خود پيچيده اند. به هريک از اين فرهنگ ها که نزديک شوی، می بينی که خود- خُرد- بيینی خود در برابر فرهنگ غرب را با افسانه های به ظاهر تاريخی اما، بی ريشه و من-در-آوردی و حماسه های شهيد پرورانه، نشان می دهند.

بيشترينه ِ توان ذهنی نويسندگان اين فرهنگ ها نيز، دانسته و ندانسته خرج اين تورينه دفاعی ذهنی می شود. اين که ما مردمی بسيار هوشمند هستيم و فرهنگی بس درخشان و تابناک داريم، اما شوربختانه دسيسه های غربی ها در سده گذشته، راه پيشترفت را برما بسته است. هستيم .

فرهنگ آکادميک و عاميانه فرهنگ های پيرامونی در روزگار کنونی، پر از داستان های ناتمامی از ادعای آگاهی زمانمند و آينده نگری دارندگان آن فرهنگ هاست که گويا همه را دسيسه های استعماری و استثماری و امپرياليستی ناکام گذاشته است. " درد ِ مشترک" همه اين فرهنگ ها شهيد نمايی آن هاست. راز واماندگی شان نيز.