در سـراچه اکـنون 

حـوصله آب ديـگه داشـت سـر می رفت
خودشو می ريخت تو پاشوره در می رفت
(فروغ فرخزاد)

گفـت و گو

گفت؛ گاندی و مندلا که هيچ، ما حتی کسی مانند بی نظير بوتو هم نداريم که بيايد و کشور را پر از عدل و داد کند.
شنيد؛ خُب، معلومه که نداريم اگر می داشتيم که ديگر بی نظير نمی بود،.... می شد با نظير بوتو. سپس مکثی کرد و بازگفت؛ البته خودمانيم، چه اسم بی مسمايی. مگر نظيرش را در افغانستان و گرجستان و عراق و اينها نداريم؟

***

باغ وحش انسانی

سال هاست ايران – بی که بسياری از ايرانيان بخواهند – به ورطه کشمکش های جهانی کشيده شده است. کشمکش هايی که نه پشتوانه مردمی دارد و نه هيچ پيوند آشکاری با سود و سرمايه های ملی ايرانيان. هيچ کس نيز بدرستی نمی داند که واتاب آينده اين کلاف درهم بحران های بيهوده چه خواهد بود. آنچه پيداست اين است که هرچه تقاضا برای نفت در جهان بيشتر می شود و اين ماده اهميت استراتژيک بيشتری می يابد، خطر جنگ در منطقه جدی تر می شود و زندگی در سرزمين های نفت خيز دشوارتر می شود و بهداشت روانی همگانی آلوده تر می گردد. اين همه سبب شده است که امروزبسياری از شهرهای بزرگ خاورميانه، باغ وحش های بزرگ انسانی باشد تا شهرهايی که نماد مردم سرزمين هايی باشد که تمدن انسانی از آن ها برخاسته است.

***

چوپان دروغــــگو

روزگاري پسرك چوپاني که هر روز گوسفندان مردم را به چرا می بُرد، بربالای تپه ای در کنار روستا ايستاد و فرياد برآورد که: " گرگ، گرگ، گرگ آمد، گرگ آمد."

شوخی که از پايين تپه می گذشت، سربرداشت و گفت: " اينقدر داد نزن پسره بی سواد. اين داستان رو همه تو کلاس دوم دبستان خوند ه ند. "

***

انـدرز

ساده باشيم
چه در بانک
چه در زير درخت

(سهراب سپهری)


***

رسانه های همگانی

هر بار که به سايت های فرهنگی و سياسی و خبری ايرانی سر می زنم، افسوس می خورم از اين که ما هنوز يک پايگاه اينترنتی بی طرف نداريم که ارگان هيچ جزب و دسته و سازمان و گروهی نباشد. چرا؟ شايد از آنرو که ما هنوز از لاک ذهنيت قبيله ای خود خارج نشده ايم و هماره بايد جهان را از چشم انداز تنگ و تاريک قوم و قبيله و دين و مرام و سازمان خود ببينيم و آن را همه حقيقت بپنداريم.

رسانه های بی طرف و بی سمت و سو به گونه ای که در بسياری از کشورهای غربی يافت می شود، کارشان رسانگی؛ يعنی رساندن خبر و بازتاب های دانشی و بينشی تازه کشوراست. اين رسانه ها در کشورهای آزاد، نهادهای پاسداری از دموکراسی هستند. بسياری از رسانه های فارسی زبان، يا بوق و کرنای تبليغاتی انگ و رنگ های سياسی و يا ابزار سبک کردن کرامت انسانی و کودک انگاری اويند.