در حقيقت انسان از راه افسانه و داستان و شعر و مثل و متل و فيلم و نمايش، تجربه هايی رايگان بدست می آورد که در داد و ستد عاطفی و اجتماعی با ديگران کاربرد فراوان دارد. هنگامی که کسی در جهان ذهنی خود در جلد کاراکتر داستانی می رود و دردی را همانند او تجربه می کند، اين تجربه دستمايه ای برای آينده وی می شود. برای نمونه هنگامی که کسی زيان ناشی از تهمت و يا زخم زبان را بصورت واقعی تجربه کند، از اثر زخم زبان آگاه می شود و در کاربرد آن با وسواس بيشتری عمل می کند. اما توانايی پنداشتن در انسان اين امکان را برای وی پديد آوده است که بدون زخم زبان شنيدن، اثر آن را از راه خواندن و يا شنيدن داستانی در اين باره بصورت رايگان تجربه کند.
دنبــاله
