جهـادِ جـانـوری 

 باورهایی که در روزگارانِ کهن، بنامِ دین، زمینه سازِ الگوهای رفتاری و کرداری برای انسان شده است و آن الگوها را بنام فرمان های پروردگار جهان، به ساده دلان باورانده است، همه برآيندهایی از خوی خودکامه و جانوریِ انسان است. خودکامگی، بنیادی ترین ویژگی همه ی جانوران است زیرا که رازِ ماندگاری نسل آنان در جهان می باشد. البته این چگونگی در پیوندِ با انسان که جانوری گروه - زی و ناگزیر از زیستن با دیگران در جامعه است، شکل شگفتی بخود می گیرد. خودکامگیِ آدمی، گسترایی بازتر از دیگر جانوران دارد، زیرا ماندگاری نسل او در جهان نیاز به همکاری با دیگران دارد. از اینرو، سلامت و تواناییِ ماندگاری خویشاوندان، قوم، قبیله و یا ملت نیز می تواند بخشی از "خود" پنداشته شود. یعنی که مهربان بودن انسان با نزدیکانِ خود و رواداری با آنان، برآیندی از خودکامگیِ ژنتیکِ اوست. از این چشم انداز، مهربانی، مدارا، همکاری و حتی گذشتن از جان در راه آنچه "خودی" پنداشته می شود، پرتوی از ذاتِ خویشخواه انسان است. این چگونگی را در رسته ی پستانداران که انسان نیز شاخه ای از آن است، بهتر می توان دید. چون پستانداران، جانورانی گروه - زی هسنتند، ماندگاری نسل آنان در جهان در گروِ ماندگاری گله ی آنهاست. تک جانور گله زی ای که راهش را گم می کند و از گروه جدا می شود، با از دست دادنِ امنیت گروهی و پناهِ جمعی بسیار زود بدام دشمنانِ شکارگر خود می افتد. از اینرو، کوشش های زیستیارانه ی جانوران گروه زی، همیشه گروهی ست. همانگونه که در گله ی پستانداران، همگان هوای یکدیگر را دارند و به یاری همدیگر می شتابند، پیوندهای عاطفیِ انسان با قوم، قبیله و ملت خود نیز نمادِ خوی طبیعی و ذاتی اوست. این چگونگی سبب می شود که انسان همیشه هویت قومی، قبیله ای و ملی خود را در مقایسه با دیگران شکل دهد و مرزِ میان "خودی" و "بیگانه" را با تفاوتهایی که منفی می پندارد، بکشد. برای نمونه هنگامی که کسی می گوید، که ایل ما، یا دینِ ما و یا ملتِ ما چنین و یا چنان است، یعنی که در مقایسه ی با دیگران و نمایش آنچه آنان ندارند، می توان هویت قومی خود را تعریف کرد و شناخت. قبیله گرایی و خوی جانوری، بنیادِ بسیاری از ستیزها و ناسازگاری ها در میان اقوام و قبایل و ایل ها و آل ها در جهان بوده است و تا انسان برروی زمین هست نیز خواهد بود.

 دنبـــاله

دخـترا،....... 

دخترا، این آخوند جلاد است

دشمنِ هرکه آدمیزاد است

بچه کُش، سنگدل، ستم پیشه

صحنه گردانِ گشتِ ارشاد است

خصم نیکاست، قاتلِ مهساست

شوقِ خونخواری اش خداداد است

از کنارش فرار باید کرد

که در انسان ستیزی استاد است

گول لبخند ظاهرش نخورید

اژدهار است، سخت شیاد است

روزگارش؛ بزن، بکش، بگذر

کار و بارش فریب و بیداد است

مفسد و فاسد و.... فلان و فلان،

نــه. بگو تخمِ هرچه افساد است

گرچه ویران نموده ایران را

خودش البته باغ اش آباد است

بگریزید از توی این عکس

دخترا، این آخوند جلاد است