برندگان و بازندگانِ اقتصادِ ســــبز 

در چند روز گذشته داشتم کتابِ "Volt Rush"، نوشته ی هنری ساندرسون؛ خبرنگار پیشین تایمز مالی و بلومبرگ را می خواندم. کتابی خواندنی و آموزنده که پرداختن به آن در یادداشتی فیسبوکی شدنی نیست. پس در اینجا به چند نکته از آن کتاب می پردازم.
نخست این که نام کتاب، وُلت راش، بسیار زیرکانه با اشاره به "گولد راش" که رویدادی تاریخی ست، گزیده شده است. عنوانِ گولد راش، نخستین بار در امریکا برای هجومِ موریانه وارِ مردم در امریکا، به مناطقِ زرخیزِ کالیفرنیا در سال 1848 بکار رفت و پس از آن در پیوند با معانِ طلا و نقره در استرالیا، آفریقای جنوی و کانادا هم تکرار شد. البته این اصطلاح امروزه برای هجوم گروهی مردم به کشورهایی که کسب و کارِ سودآور می توان داشت، بکار می رود. برای ایرانی ها روزگاری کویت چنان جایی بود و سپس دوبی. ولت راش، اشاره به شتاب برای دسترسی به ولتاژ برق از انرژی های جایگزین در آینده ی اقتصادِ سبزِ جهان دارد.

نکته ی دوم این که صنعتِ باطری سازی و نیز ساختن ریزتراشه های سیلیکون، دو صنعتِ بنیادی و پُراهمیتِ در آینده ی اقتصادِ جهان خواهد بود. باطر ی برای خودروهای برقی و زیزتراشه برای همه ی صنایع دیجیتال. دوصنعتی که حکومتِ چین با آگاهی از اهمیت این پدیده، اکنون در زمینه ی این دو پدیده از همه ی کشورهای دیگر به گونه ای پیشی گرفته است که برای کشورهای دیگر رسیدن به جایگاه چین شدنی نیست. چینی ها نه تنها بسی بیش از بسیاری از معادن لیتیوم و کوبولتِ جهان را خریده اند و با شتاب شگفتی به استخراج و پالایش این دو عنصر پرداخته اند، بلکه در حوزه ی پژوهش در پیوند با این دو عنصر بسیار ارزشمند، از دیگر کشورها جلوتر هستند.

نکته ی سوم که سخنی هشداردهنده است این که، اکنون چین در زمینه فلزات و عناصر کمیابِ شیمیایی و هم نیز در گستره ی اقتصادِ سبز بجایی رسیده است که غرب هرگز نمی تواند بدون همکاری با آن کشور، به اهداف زیستبوم محوری که برای خود ترسیم کرده است، برسد. البته چین با بی توجهی تمام به طبیعت و زیانهای زیستبومی به این جا رسیده است و همچنان نیز به هیچ یک از پیمان نامه های جهانی برای بهداشتِ زیسبومی بهایی نمی دهد.
...........................