از آتشی که در دل ماست 

همه ی چراغ ها را خاموش کرده است.
آتشی را که در جان ما تناور است،
فراموش کرده است.
..............
(ابراهیم هرندی)

بارگشت

جنگِ نوین 

جنگ میان اسرائیل و ایران، نمونه ای از جنگِ نوین است. این گونه جنگ، تازشی، فراگیر و پُرهیاهو نیست و لشکرکشی و تانک و توپ و سرباز و سنگر نمی خواهد. هیچ حکومتی نیز مسئولیت هیچ یک از ویرانگری های آن را نمی پذیرد. دیگر آن که گاه ماه ها و شاید سال دنباله داشته باشد و بسیاری از مردم از آن بی خبر باشند. این چگونگی برای آن است که مردم انگاره های ویژه ای از جنگ دارند که با جنگِ نوین بیگانه است. جنگ نوین، نه جنگ سرد است و نه گرم، اما هم گرم می تواند باشد و هم سرد. میدان این جنگ، فضای مجازی ست، اما بازتاب های آن حقیقی ست.

بنیادترین سازه در هرجنگ نوین، اطلاعاتِ چند - رسانه ای زمانمند و زنده است. کشورهایی که سازوکارِ گردآوروی اطلاعات درست و دقیق و زمانمند ندارند، تابِ درگیری در چنین جنگی را نیز نمی توانند داشته باشند. در جنگِ میان اسرائیل و ایران، اسرائیل با اطلاعاتِ بهتر و بیشتر و زمانمندتر، دست بالا را داراد و تاکنون هرکس و هرجا را در ایران خواسته است، بمباران کرده است.

یکی دیگر از ویژگی های جنگِ نوین، استراتژیک بودن عملیات نظامی آن و نقطه زنیِ هدفمندِ آن است. در جنگِ کلاسیک، گاه جنگنده ها شهری و یا منطقه ای را از زمین و دریا و هوا بمباران می کنند و خشک و تر را با هم به آتش می کشند. اما در جنگ نوین، هدف پیشبردِ استراتژی دقیق و از پیش شناسایی شده است. گاه در دلِ شهری، تنها خانه ای ویران می شود و گاه در میان جمعی، یک نفر ترور می شود.

جنگ نوین جنگی ست که حکومت را هدف می گیرد و حکومتیان را به هراس می اندازد. اما بسیاری از مردم از آن بی خبر می مانند. ویژگی دیگر آن که این جنگ، سایبری ست و به دانش و امکانات دیجیتال و روباتیک و هوش مصنوعی نیاز دارد. این شیوه ی رزمی، برای کشورهایی که توانِ تکنولوژیکِ مدرن دارند، ارزان و آسان است و برای کشورهای دیگر دست نیافتنی. البته وِیژگی های دیگری هم دارد که در این یادداشت کوتاه نمی توان به همه ی آن ها پرداخت.

بازگشت