اهمیتِ تورینه ی پدآفندی تن بعنوانِ یکی از راه های پاسبانی از سلامت، بُرداری فرهنگی نیز دارد. ماندگاری در جهان برای انسان زمانی ارزشمندتر شد که باور به زندگی جاودانه در جهانِ پس از مرگ، رنگ باخت. تا پیش از آن، آدمیان زندگی خاکی را نمادی خُرد و ناپایدار از زندگی جاودانه و بی کم و کاستِ آنجهانی می پنداشتند و هر دشواری و ناهمواری را به امید زندگی پس از مرگ، تاب می آوردند. زمانی که انسان غربی پذیرفت که جهان دیگری در کار نیست، هستی این جهانی چنان ارزشمند شد که پرداختن به سلامت و راه های ماندگاری بیشتر و شادتر، در زمزه ی ارجمندترین کوشش های انسان درآمد. این چگونگی برآیندهای بسیاری داشت که بسی فراتر از حوزه سلامت بود. برای نمونه، هنگامی که انسان دریافت که جهان دیگری برای داوری واپسین وجود ندارد، دست از پافشاری بر روی “تکلیف” برداشت و به اهمیتِ “حق” رسید. اهمیتی که اندک اندک به پذیرشِ گفتمانی بنامِ “حقوق بشر” کشیده شد که یکی از دستاوردهای بزرگ نگرش مدرن است.
