گـُوبـــاره

هرفرهنگ پناهگاه ها و گريزگاه هايی در ذهن دارندگان خود دارد که آنان در هنگام دشواری و دگرگونی های ناخوشايند اجتماعی، بدان ها می گريزند. اين گريزگاه ها برساخته هایی سياسی – تاريخی هستند که راه آينده را برای برپايی آرمانشهرِ همگانی با چشمداشت به گذشته نشان می دهند. اين گريزگاه ها در دو سده گذشته که جهان با فرهنگ دامن گسترِ غربی روبرو بوده است، در فهرست گفتمان های ذهنی مردم سرزمين های پيرامونی، پُرنماتر شده اند. دونمونه ايرانی آن، چشم انداز؛ يکی، بازگشت به ايران باستان و ديگر، بازگشت به اسلام بوده است. هر اين دو چشم انداز، در گستره سياسی ايران آزمون ميدانی خود را نيز داشته اند. نخست حکومت پهلوی که نماد بازگشت به آنچه "دوران شکوهمند هخامنشی" خوانده می شد و سپس حکومت اسلامی که در پی بازگشت به دروان پيامبر اسلام است. اين دو راه را در بسياری از کشورهايی که خود را يادگارتمدن های باستانی می دانند، می توان ديد. مصريان نيز، سال هاست که برسر دوراهی، دوره های فرعونی و اسلامی مانده اند. چينی ها، هندوها و مردم بسياری از کشورهای امريکای جنوبی نيز. برگرديم به ايران.

اگرچه در ايران جنبش های سياسی و فرهنگی چندی، پس از انقلاب مشروطه پديد آمد، اما هيچ يک نتوانستند که راه سومی برای ذهنيت ايرانی بازکنند. راه سومی که می توانست رو به آينده داشته باشد و گرداگرد نياز کشور به برابری و قانونمداری شکل گيرد. نه سازمان های سياسی توانستند، راهگشای چشم اندازی قانونمدار و يا کار- بنياد باشند و نه بنيادهای فرهنگی کوششی در راستای پی ريختنِ نگرشی انسانی – ايرانی کردند. از اين ديدگاه، پيروزی حکومت اسلامی را، بازتابِ شکست مبارزان و روشنفکران و انديشه ورزان و نيکخواهان در نشان دادن راه سوم بايد دانست.

تجربه تلخ ايرانيان در سُريدن به سياهچال راهی که آينده اش در سی و اندی سال پيش، برای کسی آشکار نبود، اکنون در کشورهای اسلامی در حال شکل گيری ست. مسلمانان تنها يک راه برای رستگاری خود می شناسند که همانا برپايی حکومت اسلامی در راستای رسيدن به دوره پيامبر خويش است. دوراه ای که خدای اسلام در قران به آن سوگند ياد کرده است.1

اين راه برای مسلمانان سُنی، تنها از راه برپايی خلافت اسلامی بر زمين شدنی ست. اين تنها شکلِ حکومت مشروع برروی زمين است که مسلمانان سنَت گرا، آن را می پذيرند. اين چگونگی برای آن است که پس از متلاشی شدن امپراتوری عثمانی، سرزمين های اسلامی بدست امپراتوری های انگليس و فرانسه افتاد و روندهای فرهنگی و تاريخی بومی از کار افتاد. از اينرو، فرهنگ اسلامی هرگز نتوانست زمانمند شود و به ابزاری برای مبارزه با فرهنگ غربی و گريز از آن بسوی گذشته روی گرداند. چنين است که امروز همچنان مسلمانان در خاورميانه برای رسيدن به حکومتی به شيوه خلفای پيشين پافشاری می کنند. ذهنيت ايرانی، دو راه گريز برای بازگشت به گذشته دارد، اما ذهنيت مسلمانان ديگر خاورميانه، ازعربها و ترک ها گرفته تا مردم پاکستان، تنها يک راه برای رسيدن به آرمانشهر اسلامی دارد و آن راه، برپايی خلافت اسلامی ست.

...........

1. وَالْعَصْر. إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْر. إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ. وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ. (سوره العصر، قرآن)

گـُوبـــاره

Sunday, April 03, 2016

راه ســـوم

نوشته های ديگر:

پيوندها:

بايگــانی:

گـُوبـــاره

	Sunday, April 03, 2016 راه ســـوم هرفرهنگ پناهگاه ها و گريزگاه هايی در ذهن دارندگان خود دارد که آنان در هنگام دشواری و دگرگونی های ناخوشايند اجتماعی، بدان ها می گريزند. اين گريزگاه ها برساخته هایی سياسی – تاريخی هستند که راه آينده را برای برپايی آرمانشهرِ همگانی با چشمداشت به گذشته نشان می دهند. اين گريزگاه ها در دو سده گذشته که جهان با فرهنگ دامن گسترِ غربی روبرو بوده است، در فهرست گفتمان های ذهنی مردم سرزمين های پيرامونی، پُرنماتر شده اند. دونمونه ايرانی آن، چشم انداز؛ يکی، بازگشت به ايران باستان و ديگر، بازگشت به اسلام بوده است. هر اين دو چشم انداز، در گستره سياسی ايران آزمون ميدانی خود را نيز داشته اند. نخست حکومت پهلوی که نماد بازگشت به آنچه "دوران شکوهمند هخامنشی" خوانده می شد و سپس حکومت اسلامی که در پی بازگشت به دروان پيامبر اسلام است. اين دو راه را در بسياری از کشورهايی که خود را يادگارتمدن های باستانی می دانند، می توان ديد. مصريان نيز، سال هاست که برسر دوراهی، دوره های فرعونی و اسلامی مانده اند. چينی ها، هندوها و مردم بسياری از کشورهای امريکای جنوبی نيز. برگرديم به ايران. اگرچه در ايران جنبش های سياسی و فرهنگی چندی، پس از انقلاب مشروطه پديد آمد، اما هيچ يک نتوانستند که راه سومی برای ذهنيت ايرانی بازکنند. راه سومی که می توانست رو به آينده داشته باشد و گرداگرد نياز کشور به برابری و قانونمداری شکل گيرد. نه سازمان های سياسی توانستند، راهگشای چشم اندازی قانونمدار و يا کار- بنياد باشند و نه بنيادهای فرهنگی کوششی در راستای پی ريختنِ نگرشی انسانی – ايرانی کردند. از اين ديدگاه، پيروزی حکومت اسلامی را، بازتابِ شکست مبارزان و روشنفکران و انديشه ورزان و نيکخواهان در نشان دادن راه سوم بايد دانست. تجربه تلخ ايرانيان در سُريدن به سياهچال راهی که آينده اش در سی و اندی سال پيش، برای کسی آشکار نبود، اکنون در کشورهای اسلامی در حال شکل گيری ست. مسلمانان تنها يک راه برای رستگاری خود می شناسند که همانا برپايی حکومت اسلامی در راستای رسيدن به دوره پيامبر خويش است. دوراه ای که خدای اسلام در قران به آن سوگند ياد کرده است.1 اين راه برای مسلمانان سُنی، تنها از راه برپايی خلافت اسلامی بر زمين شدنی ست. اين تنها شکلِ حکومت مشروع برروی زمين است که مسلمانان سنَت گرا، آن را می پذيرند. اين چگونگی برای آن است که پس از متلاشی شدن امپراتوری عثمانی، سرزمين های اسلامی بدست امپراتوری های انگليس و فرانسه افتاد و روندهای فرهنگی و تاريخی بومی از کار افتاد. از اينرو، فرهنگ اسلامی هرگز نتوانست زمانمند شود و به ابزاری برای مبارزه با فرهنگ غربی و گريز از آن بسوی گذشته روی گرداند. چنين است که امروز همچنان مسلمانان در خاورميانه برای رسيدن به حکومتی به شيوه خلفای پيشين پافشاری می کنند. ذهنيت ايرانی، دو راه گريز برای بازگشت به گذشته دارد، اما ذهنيت مسلمانان ديگر خاورميانه، ازعربها و ترک ها گرفته تا مردم پاکستان، تنها يک راه برای رسيدن به آرمانشهر اسلامی دارد و آن راه، برپايی خلافت اسلامی ست. ........... 1. وَالْعَصْر. إِنَّ الإِنسَانَ لَفِي خُسْر. إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ. وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ. (سوره العصر، قرآن) گوباره 3.4.16 Post a Comment Comments: Post a Comment	يادداشت های ابراهيم هرندی eh118@yahoo.com نوشته های ديگر: مقاله ها و يادداشت ها برآيش هسـتی شعـــر طنـــــز پيوندها: کتاب ‏های من بايگــانی: August 2004 January 2005 May 2005 August 2005 September 2005 October 2005 November 2005 December 2005 January 2006 February 2006 March 2006 April 2006 May 2006 June 2006 July 2006 August 2006 September 2006 October 2006 November 2006 December 2006 April 2007 May 2007 June 2007 July 2007 August 2007 September 2007 October 2007 November 2007 December 2007 January 2008 February 2008 March 2008 April 2008 May 2008 June 2008 August 2008 September 2008 October 2008 November 2008 December 2008 February 2009 March 2009 April 2009 May 2009 August 2009 September 2009 October 2009 November 2009 December 2009 January 2010 April 2010 May 2010 August 2010 November 2010 December 2010 January 2011 February 2011 July 2011 October 2011 November 2011 December 2011 September 2012 October 2012 December 2012 January 2013 February 2013 March 2013 April 2013 July 2013 August 2013 September 2013 October 2013 January 2014 February 2014 April 2014 May 2014 June 2014 July 2014 August 2014 September 2014 October 2014 November 2014 December 2014 January 2015 February 2015 March 2015 April 2015 May 2015 June 2015 July 2015 August 2015 September 2015 November 2015 December 2015 January 2016 March 2016 April 2016 May 2016 July 2016 August 2016 September 2016 October 2016 November 2016 December 2016 January 2017 February 2017 March 2017 April 2017 May 2017 June 2017 September 2017 October 2017 December 2017 April 2018 May 2018 June 2018 July 2018 August 2018 September 2018 October 2018 November 2018 December 2018 January 2019 February 2019 June 2019 September 2019 October 2019 November 2019 February 2020 March 2020 April 2020 May 2020 June 2020 July 2020 August 2020 January 2021 February 2021 March 2021 April 2021 August 2021 September 2021 October 2021 June 2022 July 2022 September 2022 October 2022 November 2022 December 2022 February 2023 March 2023 April 2023 May 2023 June 2023 July 2023 August 2023 September 2023 October 2023 November 2023 December 2023 February 2024 March 2024 April 2024