| |
ایمان هرگاه
که زمینه پیدا کند دین ساز می شود و دین ابزاری برای بدست آوردن قدرت. اهل
ایمان مردمانی نرمخوی و خوشرفتارند، اما زمانی که دیندار می شوند، به
راهنمایی دلسوزانه دیگران می پردازند و به آن ها رهنمودهای بشر دوستانه می
دهند. البته اگر مومن دیندار به قدرت دست بیابد، راهنمایی ها و رهنمودهای
دلسوزانه و برادرانه او، جای خود را به خط و نشان های مکتبی و حکم های
حکومتی می دهند.
هنگامی
که مومن دیندار به حکومت می رسد، دیگر نه مومن است و نه دیندار. این سخن
خمینی که؛ "اگر برای حفظ حکومت اسلامی لازم باشد، حتی امام زمان هم باید
فدا شود."، نمادی از این چگونگی ست. مومن دیندار، به حکومت که می رسد،
مومنان و دینداران دیگر را "عمله و اکره"ی خود می خواهد. این
که گاه گفته می شود که گناهان اهل شریعت را به حساب اهل طریقت نگذارید،
سخن ناروا و بیهوده ای ست، زیرا که اگر زمینه برای اهل طریقت نیز آماده
باشد، بسیار زود، بساط شریعت خود را برپا می کنند و دام قدرت خواهی می
گسترند.
|
|
|
