بيچاره امامزاده طاهر! 

خاکسپاری نويسندگان و شاعران و نام ‏آوران گستره ی فرهنگ و هنر در امامزاده‏ ها، رويداد تازه ‏ای نيست، اما آنچه اين کار را  ناشايسته و پرسش انگيز می ‏نمايد اين است که چرا با گذشت بسی بیش از نيم سده از برپايی بناهای با شکوه غير دينی بر آرامگاه ‏های برخی از بزرگان فرهنگ و هنر ايران مانندِ فردوسی، خيام، سعدی، حافظ، ابوعلی سينا و نيز جنگاوران و کماندارانی چون نادرشاه افشار، هنوز پيکر گرانان نوانديشی چون شاملو و گلشيری و مختاری و پوينده بايد در امامزاده طاهر کرج بخاک سپرده شوند؟ آخر احمد شاملوی بی دين و از خداگريز کجا و امامزاده طاهر کرجی که ای بسا سيد گدای دوره گردی ساده و روستايی بوده است. شاملويی که امامزاده‏ ها را دکان‏ های شیادی آخوندها می ‏دانست. به گفته خودش؛

"گوری ماند و نوحه ای
و انسان جاودانه پا در بند
به زندان بندگی اندربماند"

با اين حساب، چه شير پاک خورده‏ ای شاملو را به همسايگی امامزاده طاهر بُرد؟ آيا با امامزاده طاهر دشمنی داشت يا با شاملو؟ مگر بانی کتاب کوچه نمی ‏توانست در يکی از قطعه های مردمیِ مردگان بهشت زهرا آرام گيرد؟ زنده يادان مختاری و پوينده چه پيوندی با اين امامزاده می‏ توانستند داشته باشند؟