نزدیک به نیم سده است که انگار هر روز برای ما ایرانیان، روزی بحرانی ست و هیچ روز و هفته و ماهی، زمانِ مناسبی برای پرداختن به گرفتاری های آنچه "زندگیِ معمولی" پنداشته می شود، نیست. هربار که کسی، سخنی درباره ی هزار و یک موضوع روزمره ای سخنی می گوید و یا چیزی می نویسد، یکی با لهجه ی حق بجانبی می پرسد فلانی: حالا وقت این حرف هاست؟ این پرسش که در حقیقت پاسخی پرسش نماست، پیش پنداره های نادرستی در خود دارد که یکی از آن ها این است که، زندگی معمولی غیر سیاسی ست. دیگر آن که همگان باید مانندِ پرسنده ی آن پرسش، "همیشه در صحنه" و در حالتِ آماده باش در وادی سیاست زدگی باشند! من هربار که چیزی می گویم و یا می نویسم و کسی می پرسد که: آخه، حالا وقتِ این حرفاست؟، در پاسخ می گویم که: بله، به گمانِ من حالا بهترین زمان برای این حرف هاست.
آنان که تاریخ را با دقت و وسواس خوانده اند، یاد آوری کرده اند که کشورِ ایران از زمان یورش مغولان تا کنون هماره شرایطی بحرانی داشته است، اما این چگونگی را افرادِ اندکی در می یافته اند و رصد می کرده اند. اگر این سخن درست باشد، باید گستره ی گفتگو را بازتر از آنچه هست کنیم و از شتابزدگی بپرهیزیم و دنبال پاسخ های آسان نباشیم.
