نمونه ی درخشانِ طنز مدرن 

"طنز" واژه ی تازه ای در زبان فارسی نیست. اما کاربُردِ آن برای مبارزه با خشک مغزی و قشری گرایی خرافه پرستان و دشمنان آزادی و آبادی و شادی، تازه است. واژه طنز را در دهه ی 50 شمسی برای این ساخته‌اند که آثار کسانی مانند دهخدا را از «لیچارگویی»‌ها و «مزه‌پراکنی»‌های افرادی مانند خاکشیرِ اصفهانی، میرزا اشتها، آسیدعباس فرات، مهدی سهیلی، ابراهیم صهبا، ابوالقاسم حالت و نویسندگان صفحه‌های شوخی و سرگرمی‌های ‌روزنامه‌ها جدا کنند.

متاسفانه از آغازی دهه 60 شمسی به این سو، واژه ی "طنز"، بجای فکاهی برای هجو، هزل، طعنه، مطایبه، لیچار، جوک، کمدی و مزه پرانی بکار برده می شود. اما یادداشتِ زیر نمونه ی درخشانی از طنز امروز است. چاپ این نوشته در روزنامه ی نگین کرمان، سبب توقیف شدنِ آن نشریه شد.

.............................

کشور خارج کجاست؟؟؟

کشور خارج جایی است که همه آدم ها در آن ایدز دارند. جایی که همه در آن با ناموس همدیگر کار دارند، در حالی که در مملکت ما فقط چند نفر با ناموس ِهمه ، کار دارند. آن کشور رئیس جمهورش فقط یکدست لباس دارد و پیاده راه می رود. بیچاره خودش با زنش، یا اگر زن است با شوهرش، باید برود خرید، اما با جیب خالی، کراوات می زند و پز می دهد. جیب خالی، پُزعالی! در بعضی جاهاش که گاهی هم رهبرش زن است و هم نخست وزیرش. راستی اونجاها مرد پیدا نمیشه؟

در کشور خارج که همه غرب زده اند، مردم همیشه مست هستند و دائم به هم میگویند: یو آر …

اما در اینجا ما همیشه در حال احوال پرسی و صحبت از دیگران در پیش و پشت سرشان هستیم. خارجی ها همش ساندویج کوفتشان می کنند، اما از برکت اسلام، در ایران ، همه چیز داریم :؛ نان، گوشت، برنج، ماکارونی همه فت و فراوان و ارزان. اما فرق اصلی ما با آنها در این است که خودمان میگوییم این ها را نداریم و هی نق می زنیم، اما مقاماتمان میگویند دارید ، خوبش راه هم دارید. پس خفخون بگیرید، بحمدالله همه چی دارید. ما از بس که کوردل و نفهم هستیم ، هی میگوییم پس کو؟؟؟ آن وقت آنها مجبور میشوند گشت درست کنند و به زور به ما حالی کنند که ایناهاش.

دنبــــاله دراینجا.