بزرگترین دروغی که در گذارِ تاریخ به ایرانیان گفته شده است و بیشترین سرمایه برای نهادینه کردنِ آن از سرمایه های ملی ما هدر داده شده است این است که پس از انقلابِ مشروطیت، دستاوردهای آن انقلاب در ادارۀ امور کشور بکار بسته شد و از آن پس تا کنون ایران حکومتی داشته است که مردم به گونه ای در آن درگیر بوده اند. اما حقیقت این است که ساختارِ اداری – سیاسی کشور از آن دوره تا کنون، از نهادِ نخست وزیری و وزارتخانه های گوناگون و مجلس و انتخابات و شوراهای اداری و شهری و کارگری و قوای سه گانه گرفته تا فرویایه ترین منشی اداری هر اداره و یا سازمان، به صحنۀ تیارتِ بی مزۀ و پُرخرجی مانند بوده است که بازتابی باخت - باخت اندر باخت برای هر دیکتاتور و مردمان ایران و نیز کسانی داشته است که این تیارت را برای مجاب کردن آن ها براه انداخته بوده اند. این دروغِ نهادینِ بزرگ، نهادهای دروغینی نیز پدید آورده است که تا کنون کارشان فریب هر ایرانی از هنگام زاده شدن تا لبِ گور بوده است. اگرچه این چگونگی آغازی سیاسی داشته است، اما اکنون به گرفتاری ای ذهنی راه برده است. گرفتاری ای که هر ایرانی را در دورِ باطلی از بیهودگی می اندازد و تا واپسین نفس، سرگشته و گمراه می دارد.
