حال و هوای گستره ی رسانه ای برونمرزی فارسی در چند ماه گذشته، مرا بیادِ ماه های پیش از انقلاب ۵۷ انداخته است. در آن زمان، چون بیشترِ مردم بروشنی می دانستند که چه نمی خواهند، کمتر سخنی از آنچه می خواستند، بود و اگر کسی سخنی از آنچه باید گفته می شد، بمیان می آورد، بسیارانی پرخاشگرانه می گفتند که؛ "حالا وقتِ این حرف ها نیست." چنان شد که فریادهایی که خواهان دموکراسی و سکولاریسم و حکومتِ قانون و برابری جنسی و حقوق کودکان و پیروان مذهب های دیگر و اقلیت های قومی بودند، هرگز بجایی نرسید. اندی پس از آن، آشکار شد که، "وحدتِ کلمه" چه خطای تاریخی بزرگی بود. برخی در پی کاستن از بارِ سنگینِ گناه خود، اکنون که به گذشته می نگرند، می گویند که؛ "بهرحال ما یک دوره حکومت به آخوندها بدهکار بودیم."

امروز هم گروه هایی که با پشتوانه ی مالی بیگانگان، سکوهای بیشتری را در گستره همگانی گرفته اند، چنان وانمود می کنند که مردم ایران یک دوره حکومت به آن ها بدهکارهستند و هرچه زودتر باید انقلابی برای بقدرت رساندن آن ها برپا کنند! این گروه ها هیچ پرسشِ زمانمندی را درباره هیچ یک از گیرها و گرفتاری های کشور برنمی تابند و همه را به زمانِ پس از براندازی حواله می دهند. نگاهی با دورِ تُند به گفت و نوشت های اینترنتی و کامنت های پیایند آن ها نشان خواهد داد که گستره ی رسانه ای برونمرزی تا چه اندازه آلوده است. از سویی، مزدورانِ چند کانال پروپاگاندِ تلویزیونی که با پول بیگانان برپا شده است، شبانه روز با بافتن آسمان و ریسمان بیکدیگر در پی آشفتنِ ذهنِ مردم با تحریف تاریخ هستند. از سوی دیگر، گفتن و یا نوشتنِ کوچکترین نکته ی نقدآمیزی درباره ی هر یک از گروه هایی که این رسانه ها علم کرده اند، گوینده و یا نویسنده را آماجِ رگبارهایی از هرزگی و دشنامِ از سوی هواداران آن گروه ها می کند. اکنون همه ی گروه ها و گروهک هایی که برای بدست گرفتنِ قدرت و یا برای ویرانیِ ایران دندان تیز کرده اند، در گستره همگانی، آماده برای تیرباران کردن حقیقت اند. از مزدورانِ پنهان بیگانگان گرفته تا مستخدمین آشکار آن ها در تلویزیون ها و سایت های نوپایی که با پول بیگانگان دایر شده است تا دیدن و تصمیم گرفتن و گزیدن را بر آن ها دشوار کند.

دنبـــــاله در اینجا.