بسياری
از ناخوشی های اندوه زا که "بيماری روانی" خوانده می شوند، بازتاب داشتن زمينه های زيستی فرهنگ، يعنی
حافظه، آگاهی، ذهن و زبان هستند. تنها انسان است که افسرده و دل مرده و روان پريش
می شود و دست به خودکشی می زند. تنها انسان است که شيفته و فريفته و عاشق می شود.
تنها انسان است که نقدِ
جهان را به اميد نيکبختی در فردايی موهوم وامی نهد. تنها انسان است که طعمه دين و ايدئولوژی و افسانه های زندگی
ستيز می شود. تنها انسان است که در غمِ
هجران می گريد. تنها انسان است که با مرگ عزيزی داغدار می شود و گريبان چاک می کند. تنها انسان است که می داند
که نمی ماند.
