طرف هرجا که بساطی ست، در آنجا جاش است
پيرو نهضت باد و نخود هر آش است

نخودی گر نپذيرند در آنجا، يارو
بی که از رو برود، مانَد و گويد ماش است

هُرهُری مذهب و هر- سو- نگر و اهل هواست

اهل آداب و ادب، گاهی و، گه فحاش است

گاه با لشکر اوباش و اراذل در جنگ

گاه در جمع اراذل يکی از اوباش است

نيست کاری که نداند، نتواند، نکند

بسکه هر کاره و هرجايی و هر- جا- باش است

توی هر انجمن و گردهمايی و گروه

گاه سمپات شود گاه دگر سمپاش است

راز ِ اين اهل ِهوا، بی که به گفتار آيد

ديرگاهی ست که در نزدِ خلايق فاش است

يکی از امت ِ همواره بروی صحنه ست

او که هرجا که بساطی ست، در آنجا جاش است

صـــــــدای بـی رســـــــانه 

رسانه‏ های فارسی زبانی که با سرمايه دولت‏ های خارجی داير شده ‏اند، بلندگوهای اطلاعاتی – امنيتی آن کشورها هستند. اگر بسيار خوش بينانه به آن‏ها بنگريم، بايد بگوييم که هدف اساسی هريک آن است که چشم اندازِ سياسی ما را بدلخواه خود پيرايش و ويرايش و سپس آرايش کنند؛ يعنی که چنان کنند که ما در راستای سود آنان بينديشيم.

حقيقت را جغرافيای خيال در ذهن انسان عينيت می‏ بخشد. اين جغرافيای درونی، نقش بزرگی در شيوه ی رفتارها و کردارهای ما دارد. رسانه های همگانی امنيتی، هماره در پی بازسازی و بازپردازیِ اين جغرافيا هستند تا چشم انداز گذشته و آينده ی ما را برايمان – بی که بدانيم و يا بخواهيم، ترسیم کنند .

با آن که هر روز بر شمارِ رسانه‏ های فارسی زبان افزوده می‏شود، اما بدبختانه صدای مردم ايران همچنان بی رسانه مانده است. ما هنوز هيچ رسانه ی همگانی مردمی که فرزندان دلسوزِ ايران بتوانند در آن، آزاد و سربلند، بی هيچ شرمساری و سانسوز و سرافکندگی شرکت کنند و سخن خود را با مردم در ميان بگذارند، نداريم.

هر کشور چيزی بنام "گفتمان‏ های ملی" دارد که جايگاه آن کشور را در جهان نشان می‏دهد. کارِ رسانه‏ های ملی گفت و نوشت و بررسی اين گفتمان ‏ها و سود و زيان هريک از آن ‏هاست. برای نمونه، چندی از گفتمان ‏های ملی انگليس در دوره کنونی اين‏ هاست؛ مرزهای آزادی‏های فردی، نقش دولت در زندگی خصوصی مردم، نيک و بدِ مهاجر پذيری، سود و زيان برنامه رفاه اجتماعی، بودن يا نبودن در اتحاديه اروپا، بايد يا نبايد ِحق آزادی خودکشی، دولت اقتصادی يا اقتصاد دولتی. بيشتر مردم انگليس نيز- اگر بخواهند – حق اظهار نظر درباره اين گفتمان ‏ها را در رسانه‏ های همگانی انگلستان دارند.

گفتگو و گفت و نوشت درباره گفتمان‏ های ملی در هر کشور، بخش بزرگی از مردم آن کشور را در سرنوشت آن سرزمين درگير می ‏کند و همگرايی ملی را افزايش می‌ دهد. اين کار تنها زمانی شدنی ست که رسانه ‏های مردمی زمينه را برای بررسی گفتمان ‏های ملی آماده کنند. اما در ايران هماره زمينه و زمانه با مردم ناسازگار و نامهربان بوده است. شايد ايران يکی از انگشت شمار کشورهای جهان باشد که گفتمان ‏های ملی آن اکنون بسود بيگانگان است. نمونه ‏های از اين چگونگی، حق مسلم دانستن انرژی هسته ای و يا گفتمان مبارزه با صهيونيزم است. نمونه غير سياسی اين کار را درباره توريسم می‏توان يافت. دولت ‏های همه کشورهای جهان، هماره در پی پرُکشش نشان دادن سرزمين خود برای کشيدن توريست از کشورهای ديگر و نيز رونق دادن صنعت توريسم داخلی هستند. اما شايد حکومت کنونی ايران تنها کشوری باشد که حتی مردم ايران را به رفتن به سفرهای زيارتی به کشورهايی مانند عربستان و عراق و سوريه تشويق می کند و برای رفتن مردم به تورهای زيارتی به آن دياران، تسهيلات ويژه فراهم می کند. . 

بله، صدای مردم ايران، همچنان چونان گذشته بی رسانه مانده است. رسانه های ایران هرگز با مردم و برای مردم نبوده اند و رسانه های فارسی زبان بیگانه هدف های خود را دارند. 

اقتصــادنا 

روحانی، مچـکريم